Voor geen meter

Sinds 1,5 jaar heb ik er mijn (part-time) werk van gemaakt om mensen uit de put te praten, hardlooptechnisch. Want eerlijk is eerlijk, hardlopen is alleen elke dag leuk op Instagram. In het echte leven zitten er best vaak periodes tussen dat het even minder gaat. Of zelfs ronduit slecht. Dat je pijntjes voelt, of zelfs pijn. Dat je geen zin hebt, of wel zin maar dan steeds teleurgesteld terugkomt van een training. 

Is de lente al voorbij?

Maar wie praat je uit de put als je zelf de trainer bent? Eigenlijk niemand

Ik ben een contracyclish iemand qua min-momenten.   Vorig jaar lente overkwam mij precies hetzelfde: iedereen was lyrisch over de krokusjes in de wei, de lentezon op hun bol en de hardloopkilometers in korte mouwen. En bij mij werd het elke dag een stukje zwarter. Zonder aanleiding, uit het niets. Boem, pats, geen zin meer. Ook achteraf kon ik het niet helemaal verklaren. Er was niet echt iets gebeurd. Niet een vervelende opmerking geweest die het triggerde. Het grappige (nou ja grappig) was ook dat ik de hele winter met een vervelende rugblessure door had getrained zonder te miepen, en toen het allemaal voorbij was en ik wél weer lekker kon trainen alle zin en motivatie weg was.

Je zou kunnen denken dat dat leidt tot sessies Netflix met Tony op de bank maar ik heb 1) een aversie voor Tony (echt de goorste chocolade allertijden, mag ik dat zeggen?) en 2) een hekel aan zitten op de bank. Dus draaide ik braaf mijn kilometers en trainingen in de sportschool. Aan het aantal kilometers is niets te merken. Nu ook, het loopt voor geen meter maar ik heb ook februari netjes boven de 200km en iets meer dan 5000hm afgerond. Niet dat dit mij direct plaatst in de categorie “gaat hier een podium plek mee winnen” maar wel netjes genoeg.

Hoe komt dat? Ik heb gewoon meer discipline dan het hele Chinese turnteam bij elkaar, dus dat zit goed, maar belangrijker nog: ik gebruik de hardloopkilometers om mijn zaakjes op orde te krijgen. Vragen zoals “wat wil ik met mijn leven werktechnisch” en “hoe haal ik nog steeds plezier uit mijn bedrijf” en “hoe kan ik er zoveel mogelijk zijn voor de kinderen zonder het gevoel te hebben dat ik ineens niets anders doe dan dat” neem ik mee op pad en behandel ik volgordelijk. Het probleem is echter dat het zelden gebeurt dat ik thuiskom en alles opgelost heb, en dan houd ik een teleurgesteld gevoel over aan de training. Dat zie ik aan de kleine dingen: de pasfrequentie is niet op orde, de staplengte lijkt weer eens nergens op, de versnellingen waren niet tempovast, enz. Als ik mezelf zou coachen, zou ik dan als opmerking bij mijn eigen Garmin zetten: “wat denk je nou zelf? Dat je als een soort hardloopwonder kan trainen als je niet lekker in je vel zit” of “verwacht je eigenlijk niet een beetje teveel van jezelf” of “ach je bent geweest en dat is toch het enige wat telde vandaag”. Toegegeven, ik ben niet echt van de garminopmerkingen à la “topper! Goed gedaan weer!”, maar dat weten de mensen die ik coach al een tijdje… ?

Hardlooptherapie. Het liefst in de regen. 

Er zijn heel wat dingen om naar uit te kijken de komende tijd dus daar moet ik me keihard aan vastklampen:

• Mijn huis is zo goed als af! We mogen na 6 maanden geen gebruik te hebben kunnen maken van de keuken en woonkamer weer “naar beneden”. Verhuizen is na 5 keer in 6 jaar niet mijn hobby, maar nu voor het goede doel!
• Het Rotterdammarathonteam (en de andere lopers die ik persoonlijk begeleid) gaat de finish halen in april. Ik ga daar bij een paar plekken van het parcours staan en keihard voor ze juichen, en mezelf kennende ook een beetje een traantje wegpinken. Net zoals in Amsterdam in het stadion afgelopen oktober.
• Ik ben maandag gestart met een nieuwe groep die ik van 3 naar 5km ga brengen via de online cursus en ik ga weer genieten van de facebookgroepinteracties. Ze steunen elkaar zo onvoorwaardelijk door pijntjes en twijfels, echt heel tof.
• Ik ga een weekend proefdraaien op Vlieland (iemand moet het doen hè) om de routes te verkennen en de restaurantjes te proeven waar wij in mei als groep langsgaan.
• Ik ga maar weer eens een krachtschema volgen om fit aan de start van de Transju’ te staan begin juni en heel veel uren draaien op de loopband (dus lekker veel Friends kijken). 

Ik heb geen triceps. Feit. 

Uit ervaring weet ik dat deze periodes komen en gaan. Dat ik in augustus in Zwitserland vakantie ga vieren en tussen Schynigge Platte en First ineens ga denken dat ik het leukste leven heb die ik mezelf kon wensen, met liefde en vriendschap en fantastische kinderen. Waarvan een zoon die ondanks de vele barrieres op zijn pad, gewoon naar de middelbare school gaat en zijn weg heeft mogen kiezen. Met een huis met weer een vloer erin. En met een sport waarmee ik mezelf telkens weer kan uitlaten. In goede en kwade dagen, in rijkdom en in armoede, in ziekte en in gezondheid, in voor en tegenspoed. En neeeee, niet gelijk beginnen over wanneer de datum van de grote dag is. Want die HEBBEN WIJ NOG NIET.