Jafar spreekt, luister niet!

Afgelopen vrijdag sprak ik een speeltherapeut die mij vertelde dat ze met kinderen met een zelfvertrouwen “stoornis” een spel deed waarin ze verschillende poppetjes gebruikte die de stemmen moesten nadoen die je soms in je hoofd hoort. Zij vertelde over een jongentje die steeds een poppetje van Jafar de boze tovenaar uit Alladin pakte en hem dingen liet zeggen zoals “jij kan dit niet, jij bent dik, jij bent stom, jij bent niet eens grappig”. Heftig om te bedenken dat je 8 kan zijn en de Jafar in je hoofd al kan hebben gehoord.

Dit. Zo vaak dit

Ik ken Jafar heel goed. Hij dreef mij tot anorexia in mijn tienerjaren, hij deed mij beslissen niet mijn droomstudie te volgen, hij doet mij vaak mijn mond houden in situaties waarin iemand zich groot en breed maakt in een verhitte discussie. Jafar staat ‘s ochtends met mij op en gaat vaak als laatste welterusten zeggen als ik naar bed ga.

Mijn Jafar en ik gaan al jaren samen, dus heb ik mezelf trucjes aangeleerd om hem op mute te zetten. Hij mag zich uitspreken als ik bijvoorbeeld op het punt zou staan om te gaan bungeejumpen (heeeeeeel graag zelfs) maar hij moet vooral stil blijven als ik op het punt sta een presentatie te geven voor een volle zaal (met mijn andere werk, je weet wel, van de energiedingen). Als ik moe ben, of een tegenslag heb gehad, staat hij helaas wel op de loer en ga ik toch bezwijken.

60km down, 2 to go

Als hardloopcoach heb ik te maken met de Jafars van andere mensen. Nou, DAT is pas ingewikkeld. Dan horen ze hem praten als ze de gegevens van de garmin even bekijken. Hij leest hun schema mee en roept heel hard “5:30/km kan je ECHT NIET jij domme slak”. Hij vindt dat ze geen korte broek of hardlooprokje kunnen dragen. Hij schreeuwt dat iedereen in de wereld een betere loper is. Dat ze waardeloos zijn. En uit hun hoofd moeten zetten dat ze een wedstrijd gaan uitlopen. En wat moet ik dan zeggen? Als coach ben je op een gegeven moment door al je hulpzinnetjes heen. En zoals mijn zoontje altijd zegt “tuurlijk kan je het” is echt een dooddoener. Zoals jullie weten zwemt hij heel veel en heel gepassioneerd. Gisteren stond hij aan de start van zijn eerste 1500m vrije slag in een 50m bad. Ik klokte de baan ernaast en had dus de gelegenheid om een beetje naar hem te kijken. De rondetijden geven aan dat hij rond 850m het zwaar heeft gehad. Ik dacht al te hebben gezien dat hij zijn hoofd onder water had geschud. Ik vroeg het hem gisteren middag. “Ja, dat klopt, ik zei tegen mezelf dat ik het echt kon en dat het onzin was wat mijn hoofd zei dat ik er te zwak voor was”. Zink naar de bodem jij Jafar. Hij zwom, hij overwon.

Hier ben ik bij km 40 van een race van 78km. Je ziet mij net niet mijn hoofd schudden

Vanochtend appten twee deelnemers van het Schoorl team dat ze niet meer willen starten. Ik ben onwijs verdrietig dat Jafar zijn kans heeft gepakt. In de week voor een wedstrijd gaat alles mis. Ik zou nooit vergeten de vrijdag voor de westcoastchallenge in 2011. Ik zou op zaterdag voor het eerst 62km hardlopen. Op vrijdag vroeg ik de buurvrouw om even een rondje kanaal te doen. 4km op traag tempo. Benen strekken. Na 3,5km ben ik gaan wandelen. Wat was ik verdrietig. Het lukte gewoon niet. Ik kreeg geen lucht, ik was volledig in paniek. Zie mij vliegen 2km vóór de finish. Mijn allergrootste runners high ever.

Het is echt heel okee om onderweg tijdens een training heel hard met je hoofd te schudden. Omdat als je coach schrijft “5:30/km” dan heeft ze hier veel meer verstand van dan een tovenaar met een papegaai.