Campy and me

“Gefeliciteerd met je bacterië” appt Kim mij woensdag avond. En zo voelt het precies. Hallo en welkom Campy. Blij dat jij het bent. Opgelucht en blij.

Ik spoel de film terug naar het eerste weekend van juni. Het is rond 14:30 en Ruut en ik stappen na 41km uit de Transju. We hebben het warm en zijn moe. Moe en teleurgesteld. We stoppen naast het busje van het Rode Kruis die ons later naar de volgende post zullen brengen. Er ligt zo’n houten bak vol water, zo eentje waar de koeien uit drinken. Met zo’n kraantje. Ik zet mijn handen onder het kraantje en spoel mijn gezicht. Ook drink ik er veelvuldig van. Men wat is het toch warm.

Dezelfde avond voelen wij ons weer fit. Wij drinken wijn en pakken gelijk de laptop uit onze kamer om op het terras in de avondzon ons volgende renavontuur te boeken. Naar Davos waar wij de Swiss Alpine K43 willen gaan rennen. Wij hebben er zin in. Op de dinsdag sta ik alweer in de sportschool om de laatste zuur eruit te trainen. Hop en door met die handel. Vrijdag krijg ik vervelend nieuws van mijn werk en ben ik even uit het veld geslagen. Het pinksterweekend begint en ik moet echt schakelen. Maandag is alweer de eerste IBV clinic op de atletiekbaan in Baarn. Er komen zo’n 60 mensen verspreid over de dag en ik moet fit zijn. Zaterdag en zondag komt niets uit mijn handen. Ik voel me niet lekker en heb wat buikpijn. Ook wil ik alleen maar slapen. Ruut en mijn stiefdochter doen alle voorbereidingen, boodschappen, taarten bakken, pionnen halen bij de Decathlon. Maandag is de clinic en ben ik op de been. Tegen het einde loop ik met Wendy naar de auto en ze geeft aan erg moe te zijn. Ze heeft dan ook de hele middag iedereen van eten en drinken voorzien in de het warme clubhuis, dus is dat helemaal niet zo gek. Die avond lig ik er bizar vroeg in. Niet gek natuurlijk na zo’n dag. Alle emoties moeten een plekje krijgen.

Ik beslis dinsdag thuis te werken. Woensdag gaat het ook niet goed. Men wat ben ik moe. Lopen gaat zeker niet. Ik zeg zelfs mijn pianoles af en ga even liggen als de kinderen op school zijn. Donderdag ochtend is het helemaal klaar. Ik kan niet eens normaal douchen zonder vervolgens op bed uitgeput te vallen. Enter huisarts. Ik mag gelijk langskomen (voordeel denk ik van bijna nooit gaan?). De gebruikelijke bloedtesten worden uitgeschreven en ik ga dezelfde middag prikken. De resultaten zijn in de middag al online te zien: een heel hoge HB (huh?) en laag ferritine met ook wat vage ontstekingswaarden. De huisarts is vrijdag vrij dus pas maandag krijg ik een recept voor ijzer. Voor mij is het dus nu categorie “opgelost”.

Vanaf dinsdag gaat eten nog minder dan dat het ging. Ik moet steeds gaan liggen als ik gegeten heb, heel vervelend. Donderdag trek ik dus weer aan de bel. Eten gaat niet echt. Ik mag weer gelijk langskomen, mijn buik is super opgezwollen (maatje 5 maanden zwanger) en bij het drukken op mijn buikholte ga ik echt hoorbaar kreunen van de pijn. Hoppa, door voor een echo. Nu gelijk. Binnen 20’ en anders wachten tot maandag. Op de fiets is het zeker dat ik het op tijd haal. Daar mag ik gelijk doorlopen en begint de echo. Rechts niet. Onder niets. Boven niets. Links… ja DAAR. Au au au. Andere echoapparaat in de aanslag. En nog een. Hmmm hmm zegt de mevrouw. Klikkerdeklik. Ze kletst niet meer leuk, ze is stil en geconcentreerd. Ik vraag of ze iets ziet. “Ja en ik wil dat u zich nu aankleedt en met mijn collega meeloopt, want ik moet nu bellen”. Met wie? Met het ziekenhuis. Dafuq. Met trillende handen app ik Ruut dat hij nu naar huis moet. Er komt een glas lauwwarm water en iemand die mijn rug soort van aait en zegt dat het goedkomt. Ik kan alleen maar huilen. Ergens wil je natuurlijk weten wat je mankeert maar hoop je wel op “oh ik zie het nu, de dop van de Salomon drinkfles, die is ongeveer bij de maag, we halen hem zo uit”. De mevrouw komt met de mededeling dat ik me gelijk moet melden bij het ziekenhuis, zonder langs de balie te gaan of 20,000 euro te vangen bij start. Ik fiets compleet verward weg. 7km verder is Ruut al gearriveerd en komen wij samen aan bij radiologie. Zelfde echo opnieuw. En per direct de melding dat er een infuus wordt aangelegd voor een CT scan. Na de scan word ik apart genomen met de melding dat de resultaten gestuurd zijn naar de huisarts. Wattes? OK, op de fiets terug en als een gek door naar de huisarts. In tranen bij de balie. Ze wordt gelijk geroepen en neemt mij apart. “Laat mij even lezen, ik sta je zo ter woord”. Het verhaal is: veel grote lymfklieren gevonden in de buikholte links. Maar de CT scan liet niets extras zien dus dat is gunstig. Ze belt de internist. Ik mag al de volgende dag terecht.

Een nacht van onzekerheid en pijn volgt. De volgende ochtend mag ik al naar de specialist. Ze neemt wel een uur de tijd, alles wordt besproken en gevoeld. En ze gaat overleggen. Of ik door wil naar de spoedeisende hulp, want ze willen iets vervelends/acuuts uitsluiten. Een darminfarct. Ik heb ondertussen e.e.a. zitten googlen en ik vind zelf dat ik de symptomen niet heb, maar ik heb er niet voor gestudeerd en ik heb veel pijn. Einde middag sluiten ze inderdaad deze route uit en krijg ik pijnstilling. Daar ben ik niet zo van en ik geloof helemaal niet dat je zo van buikpijn afkomt dus doe ik er niets mee. Er volgt een lang weekend. Zaterdag zit ik bij de wedstrijd van Thijs in Amsterdam te trillen op de tribune. Zondag is relatief rustig. Dinsdag staat een gastroscopie op het pretmenu. Ik word naar Zeist gebracht, krijg een slang in de keel en 6 minuten later sta ik alweer buiten. Nee, in mijn maag zit het ook niet. Ik barst in tranen in de hal. “Dit is toch goed nieuws” appen vrienden en familie. Ja, natuurlijk is het goed nieuws maar het is niet alsof het hiermee is opgelost. De pijn blijft, het eten blijft ingewikkeld. Vrijdag heb ik een gesprek met de “baas” van de MDL afdeling. Ik kom er volledig gefrustreerd uit: ze weten niets, ze hebben dinsdag pas “lastig patient overleg” en ze vindt dat mensen prima een maand niet kunnen eten. Zolang ik maar drink. Ik zit met pijn tegenover haar, heb het koud, maar het lijkt haar niet te boeien. De huisarts belt ’s avonds om mij een hart onder de riem te steken en tips te geven om toch wat binnen te krijgen.

In het weekend oppert Ruut dat ik moet stoppen met vast eten. Soep lijkt steeds goed te gaan, dus dat dan maar doen. Zaterdag vraag ik Ruut om mee te gaan om een rondje te lopen. Sinds het begin gaat lopen steeds stroever en heb ik zelfs 1,5 week niet buiten kunnen rennen. Ik ga ongeveer elke dag naar de sportschool om 30-35’ op de loopband te “klimmen”. Eerst staat de % op 5, maar ik schroef het telkens weer op. De eerste 2 weken komt mijn hartslag niet boven mijn zone 0-1. Het rondje gaat goed met afwisseling van wandelen en rennen.

Dinsdag zou de arts bellen maar dan belt er niemand. De huisarts belt twee keer of ik al iets weet. Woensdag is niet een topdag. Ik heb ook nog eens maandagavond heel slecht nieuws gehoord over iemand om wie ik veel geef en ik ben enorm verdrietig. Ook hij ging naar de huisarts voor buikpijn. Zou het? Rond 17:00 verschijnt “anoniem” in mijn telefoon en is het eindelijk de arts. Ze hebben dinsdag in het overleg ineens aan een bepaalde bacterie gedacht en kregen woensdagochtend de bevestiging in het labonderzoek dat net binnen was. Ik heb de Campylobacter opgelopen ergens in mei of juni. De kenmerken zijn dat dit iets is dat je van vee krijgt. Ik eet geen vlees dus de logische verklaring is dat water uit de koeienbak in de bergen bij de Transju. Hoe dom.

Er valt een enorme last van mijn schouder. “Gefeliciteerd met je bacterie” vat het uitstekend samen. Zo voelt het precies. En don’t get me wrong: ik voel me lang niet top, eten is nog vloeibaar en gaat niet super. Ik voel rare krampen in mijn benen en kaak. Sporten is meer “heel Holland beweegt” dan wat anders. De Swissalpine gaat niet door. De Jungfrau gaat vast ook niet door. De Berenloop wordt mogelijk de halve. Maar ik heb geduld en ik ben dankbaar. Campy en ik gaan dit gewoon samen doen. Tot haar dood ons scheidt.