Vol verwachting klopt … het lopen niet meer

Ik coach nu iets langer dan een jaar een groeiend aantal mensen. Voornamelijk vrouwen, al hebben zich de laatste weken steeds meer mannelijke ikbeginvandaag lopers aangemeld. En er moet mij iets van het hart. Ik vind, over het algemeen, dat mensen veel, maar dan echt veel te veel van zichzelf verwachten. Het lijkt vaak alsof de lopers die ik coach het gevoel hebben dat ze in de laatste maanden van de trainingen zitten vóór dat ze afreizen naar Tokyo waar ze een gouden medaille willen winnen voor Nederland op de 5000m.

Het is eigenlijk heel simpel: als je bij mij en niet bij Bart Bennema traint, dan ben je als het goed is een recreatieve loper. Dat is een loper die de Kenianen alleen op het scherm bij de start ziet staan, zes vakken verderop in hun race minionderbroek terwijl het december is. En dat is geen diskwalificatie want ik ben ook een recreatieve loopster en een hele gelukkige ook.

Net lekker gelopen? Of weet je dat nog niet 100%

Uploaderitis

En als recreatieve loper mag je best wel doelen stellen. Want alle lopers die de marathon in 3 uur lopen zijn ook recreanten. Dus je hoort mij niet zeggen dat je helemaal ambitieloos aan de start van een evenement moet staan. Maar je moet de zaken wel goed in perspectief plaatsen. Ik pak het voorbeeld van de Kenianen in het wedstrijdvak. Die staan ‘s ochtends op, worden gemasseerd, gaan lopen, lunchen, gaan slapen, worden gemasseerd, gaan lopen, gaan eten, gaan slapen, worden gemasseerd, gaan weer eten en liggen uiteindelijk 20:30 al op een oor. Lees je daar iets over zelf naar de Jumbo om de aardappelen te halen, of iets over een volle werkweek, of iets over zieke kinderen die hun snot aan je broek afvegen terwijl je bezig bent met de aardappelen terwijl je nog even voor je werk moet bellen? Nee, dat lees je niet. Want hun werk/leven/dagen draaien om het lopen. Jij draait een dag waarin je het lopen in moet passen.

De vraag is dus welke verwachting van je eigen kunnen realistisch is? Als goud op de spelen het niet gaat worden, wat dan wel? Wat mag je wel als doel stellen. Naar mijn idee hangt het van verschillende factoren af: je bouw, hoe sportief je in het verleden bent geweest (zie het voorbeeld van Erben Wennermars, het is niet alleen omdat zijn vrouw een hardloopapp voor beginners heeft ontwikkeld dat hij 2:53 in Rotterdam heeft gelopen), hoeveel tijd je erin kan investeren de komende maanden, en hoe de periode tot de wedstrijd eruit ziet (verbouwing, trouwen, wereldreis hebben nogal een impact op een halve marathon voorbereiding). Maar er komende andere factoren bij kijken, bijvoorbeeld hoe diep je gewend bent om te gaan. Je eigen grenzen overgaan is iets waar sommige mensen veel hulp bij nodig hebben om het te durven, net zoals er net zoveel mensen hulp bij nodig hebben om het niet telkens te proberen.

Vorig jaar had ik het stoute plan om van 1:40:06 ( oh die zes he, nog steeds onverteerbaar) naar 1:33 te gaan op de halve marathon. Tot ik inzag hoeveel werk dit zou betekenen, inclusief een dieet om een kilo of drie af te schudden. Ik ben al niet erg dik, 3 kilo eraf betekent gewoon echt honger lijden straks. Had ik dus totaal geen zin in. Dan maar nog even geen 7 minuten van de halve af.

Niet elke training is een runners high. Dit bestaat vooral in de reclames van Nike.

Ken je de reclames? “welcome to the grind”. Ik krijg er altijd kippenvel van. Alsof ik net als Forrest op wil staan van mijn bankje en heel Amerika rond wil rennen. Met de grote smiley op mijn gezicht. Maar heel even back to Utrecht in plaats van Hollywood. Na:

–          Een drukke werkdag met spanning en frustratie

–          Ruzie met je partner/schoonmoeder/puberzoon/enz thuis

–          Een verkoudheid/buikgriep/kneuzing van je teen tegen de tafelpoot

…. gaat het lopen meestal waardeloos. En op dit soort dagen moet je juist veel vergevingsgezinder zijn dan op andere dagen. Moet je dan niet gaan? Nee dat zeg ik zeker niet, want dan zou je 3 keer per jaar lopen, als de zon en de maan goed staan. Uitgeslapen en rozig, topfit, in fantastisch loopweer, zonder stoplicht of verkeer, zoevend door de duinen van Schoorl. De runners high gebeurt op Instagram elke dag, maar in het echte leven heb ik het de laatste tien jaar misschien vijf keer gehad. Wel kom ik elke keer blij terug. Ik ben geweest, ik voel me beter over mezelf. Het is goed zo. Heb je ook zo’n gevoel bij thuiskomst? Laad dan pas uren later je garmin op naar de app. De kuddos kunnen wel wachten en je blijft nog even erg blij met jezelf.

“ik ben niet snel genoeg”, “deze training ging waardeloos”, enz

Of doe mee aan een wedstrijd met 5 vrouwen

Hoe lopers over zichzelf denken (and it ain’t pretty)

Ik doe voor jullie een kleine (geanonimiseerde) selectie van de ontvangen appjes en DM’s of garminverslagen van de afgelopen maanden. En herken je je eigen bericht erin, lees deze blog verder en wees vooral niet boos. Hiernaast heb ik geschreven wat ik dan vind.

<<Als ik niet zie dat de grafieken van Strava mooi zijn, baal ik enorm van alles maar vooral van mezelf>> >> Horloges kloppen vaak niet. Heb ik een heuveltraining gedaan en vindt Garmin dat ik onder zeeniveau heb getraind en 2m heb geklommen. Helemaal bij Strava kloppen de tempo’s vaak niet. Ik liep gisteren samen met iemand die geen seconde van mijn zijde is geweken en volgens strava echt trager was dan ik. Dat kan dus niet.

“dit schema heb ik gelopen, het ging soepel dus nu vraag ik me af of ik het goed heb gedaan” Hardlopen is niet altijd “een battlefield”. Soms gaat het gewoon lekker, geniet er maar van. De trainingen betalen soms uit en dan is het een fantastisch kadootje dat je mag uitpakken.

<< Ik doe maar wat en doe er het beste van, maar vind je dat ik het goed doe>> Wat ik ervan vind is niet erg relevant. Als je je best hebt gedaan dan is dat een gegeven. Heb je je benen eruit gelopen in een versnelling en staat er niet dat het wereldrecord in gevaar is gekomen, wees dan blij dat je van hardlopen je beroep niet hebt gemaakt en vier je eigen PR!

<<ik had tempogevoel op mijn verlanglijstje moeten zetten>> Same here. Tijdens de opleiding van kidstrainer kregen wij de opdracht om 1 minuut zonder horloge te lopen en terug te komen in een cirkel wanneer wij dachten dat de minuut voorbij was. 46 seconden was mijn poging 1, 42 mijn tweede. Het is verschrikkelijk moeilijk! En anders hadden wij geen dure horloges nodig (hebben wij ook niet ?)

<<de heuvels en sprintjes gingen nog wel, maar de 2km naar huis kwam ik niet vooruit>> Ik zie een verband. Dit betekent dat je bizar goed getrained hebt in de heuvels en sprintjes!

<<ik ben de ‘s werelds langzaamste schildpad>> En ik heb de pasfrequentie van een zwangere neushoorn, om in de dierenrijk te blijven. Even serieus: wat is langzaam? En ten opzichte van wie?

Thuis heb ik trouwens ook zo’n man (verloofde, ok…). Als ik vraag of hij lekker gelopen heeft krijg ik vaak “nou ik had het gevoel dat het lekker ging maar ik zag steeds de garmin rondetijden op mijn pols langskomen en het was dus eigenlijk een waardeloze training”. Oftewel: als hij zonder zijn horloge was gaan lopen had hij er wel lol in gehad. Food for thought.

Drie schrokkende onthullingen
Ik heb drie shocking facts voor jullie:
1) Als je het schema perfect zou lopen, telkens weer, dan zou je van metaal en schroeven zijn gemaakt: een robot
2) Als je elk loopje beter zou worden, dan zou ik de toko dicht kunnen gooien. Binnen 5 maanden zou iedereen de marathon binnen de 3 uur lopen en zou ik er geen klant aan overhouden. Hiernaast, hoezo loop ik dan 10 jaar en doe ik er nog steeds meer dan 3,5 uur over???
3) Dafne Schippers gaat na een WK of EK nog een paar goed betaalde wedstrijden lopen en is binnen 3 weken op vakantie om haar lichaam rust te geven om vervolgens later weer vanaf het begin te beginnen in het volgende seizoen. Dus hoezo denk je dat je om de week een PR kan lopen in een wedstrijd? Het werkt simpelweg niet zo. Hoe jammer dan ook.
De relatie met je hardloopschoenen vergelijk ik vaak met de relatie met je wederhelft. Goede dagen, minder goede dagen. Dikke mik en soms helemaal klaar met elkaar. Soms een beetje verplicht gezellig doen, en soms de hele dag aftellen tot je samen uit eten kan gaan. Gelukkig evalueren wij niet elke dag onze relatie. Waarom doen we dat dan wel met het lopen?

Ik ga (soms) naar bikram yoga. Daar sluit je af met een stukje met je ogen dicht op je matje en riep laatst de instructeur naar ons “verken de mogelijkheden van je lichaam, de grenzen. Wees er nieuwsgierig naar. Neem de informatie in je op en accepteer hoe het is”.

Mijn wens voor al mijn lopers in 2019 is dat ze precies zo omgaan met de trainingen “gewoon nieuwsgierig naar hun eigen grenzen”. Soms ga je eroverheen, en soms niet. So what? Het is precies zoals de zoon van André ons zingt: LEEF!