Runfluencers

Net als 35,000 andere mensen in Nederland heb ik vorige maand meegedaan aan de zoektocht naar nieuwe #asicsfrontrunners. Ik ben best op leeftijd he 😉 en heb een stapel kinderen thuis dus vraag ik me af in hoeverre ik de doelgroep echt was. Ik ben overigens mega ingewikkeld met mijn schoenkeuze dus had ik me wellicht in de bosjes moeten omkleden alvorens ik een runfie had geplaatst, dus wellicht is de hele afwijzing best een goed iets geweest.

Maar wat is dat runfluencen? Is dat überhaupt een woord? En wanneer ben je er een? En wat influence je dan? Gaan mensen je volgen en per direct à la Tom Hanks in Forrest Gump hun schoenen aantrekken en een marathon lopen? Tuurlijk niet. Ik geloof dat dit mensen zijn die je inspireren om ook actief te worden, of je grenzen te kietelen en daarna rekken.

Nu heb ik een aantal #ikbeginvandaagfrontrunners die allemaal blije hardloopfoto’s plaatsen of plaatjes van hun PRs op het horloge. Als je ze volgt dan denk je dat iedereen wel zo’n ikbeginvandaag schema zou moeten hebben en een horloge van merk X, Y of Z. Dat je ook de dagen moet tellen tot een volgende wedstrijd. Dat je ook moet genieten van tot het gaatje gaan. De realiteit is dat je van het doel van iemand anders doodongelukkig wordt. Wat werkt voor Piet, werkt voor Kees niet. Waarheid als een koe.

Op een rijtje de influences waar je aan zou kunnen bezwijken:

• Een schema: een schema betekent dat je te horen krijgt wanneer je “moet” trainen, hoelang, en wat er op het programma staat. Oftewel: heb je de hele dag lopen stressen van deadline tot deadline, is het misschien niet heel relaxed als er staat dat je moet gaan intervallen die avond. Of komt de lange duurloop van zondag helemaal niet uit met het programma van de kinderen, of de verjaardag van je schoonmoeder. Begrijp mij niet verkeerd: je blijft natuurlijk de baas (tenminste bij mij ;-)) en je mag prima zelf wat aanpassingen doorvoeren. Maar de meeste mensen vinden dat niet fijn, die ervaren het “afwijken van het schema” toch een beetje als falen. En als je net niet lekker in je vel zit, is dat faalgevoel iets wat je er niet nog bij wilt hebben. Andere mensen willen juist heel graag een schema om niet meer over het sporten na te hoeven denken. Ik zit nu in een schemaloze fase van mijn hardloopleven. Ik heb in 2017 tot de zomer hard getrained voor de Swiss Alpine, en had daarna nul behoefte aan opdrachtjes. Hoe leuk en nuttig dan ook.
• Een horloge: als je geniet van de zon op je gezicht, van de stilte van het bos, van de mindfullness van hardlopen, dan is een horloge zeer waarschijnlijk niet echt wat voor je. Of anders een heel kleintje dat je onder je mouw kan stoppen en pas uitleest als je thuis bent en met je telefoon synct. Ik heb meer dan 10 marathons zonder horloge gelopen (hierover schreef ik onlangs een blog) dus weet ik precies hoe hardlopen zonder cijfer en bleepjes kan zijn. Heerlijk.
• Schoenen: “je moet echt barefoot”, “je zou echt veel baat hebben bij een neutrale schoen”, “ik heb xx en ze lopen alsof je vliegt”. Het zal allemaal maar de kans dat je ze aantrekt en het gevoel hebt dat je als een zwangere olifant loopt is net zo groot, zo niet groter dan dat je ze ook zo lekker vindt. Koop je eigen schoen, ook al zijn ze foeilelijk en is de kleur van het seizoen lila paars (dat heb ik dus nu, ik loop op lavendel schoenen, verschrikkelijk).

• Een coach: Tja. Misschien ben je wel iemand die geen coach wil. Misschien moet je op je werk al de hele dag naar mensen luisteren die het beter denken te weten. Misschien heb je helemaal geen zin in de appjes tijdens je stiekeme netflix avond met witte wijn, “heeeyyy, hoes met het lopen, gaat alles goed? Klopt het dat je deze week niet gelopen hebt?”. Net je moeder!
• Ik ken serial-wedstrijdlopers. Toen ik met hardlopen begon kwam ik ze overal tegen: in januari in Egmond, daarna in Schoorl, paar weken later Rotterdam, dan na de zomer op Terschelling bij de Berenloop onder de Brandaris. Dat maakt het wel erg gezellig: telkens weer bijpraten, je kent elkaar van Facebook, en daarna van de startvakken. Ik heb enorm genoten van de vele wedstrijden, ik heb er vriendschappen aan over gehouden zelfs. Maar sinds 3 jaar doe ik aan bijna niets meer mee. Wij hebben drukke weken waarin wij elkaar door omstandigheden niet veel zien. Mijn beide kinderen hebben in de weekenden wedstrijden, en hebben voor sporten gekozen waar ik niet binnen een uur al klaar ben. Ik vind het oprecht niet leuk om wedstrijden van de kinderen over te slaan. Ik geniet van hoe ze bij hun sport betrokken zijn en wil er zijn om te juichen of te troosten. Hiernaast voel ik me vaak eenzaam bij de hardloopevenemeneten. Ik kan er niet meer echt van genieten. En de ongemakken: uren in de rij voor de wc, en dan ben ik net geweest en wil ik weer. Eindeloos op je tas wachten terwijl je het koud hebt. Het vervoer. De kou. Niet kunnen douchen tot je thuis bent. Dat soort dingen. Zo gaan wij elk jaar naar Terschelling maar kan ik nu al (in maart) huilen om de wandeltocht terug naar het zwembad waar de vrouwen mogen douchen. Heb je net 42,2km gesjokt, mag je nog 2,5km kou lijden onder je poncho. Dus ja, wellicht is zo een wedstrijd ook niet je ding.

Laat je dus runfluencen, voor de vibe, voor het goede gevoel, omdat je het leuk vindt om iemand in zijn/haar sport te zien groeien. Maar kies hoe je zelf van het hardlopen geniet. Op je eigen schoenen. Met of zonder coach. Met of zonder bleepjes van een horloge of telefoonapp (“activity started”). Lang of kort. Binnen op de band of buiten. Met of zonder hardloopmaatje.