Pas op, besmettingsgevaar

Terwijl de huisartsen en GGD teams overal de posters uitrollen om ons te informeren over het aankomend griepseizoen en de mogelijkheid om een prik te gaan halen, zijn wij, hardlooptrainers ook in opperste paraatheid. Er heerst namelijk gevaar. Besmettinsgevaar. Waar het wassen van je handen en niezen met een hand voor je mond niet tegen helpt. Het gevaar op de loer is die van de marathoninfluenza.

Waar de meeste hardlopers niet enorm piekend de zomer uithollen, komen ze er langzaam maar zeker in met de klassiekers van het najaar.  Zo gaat men vaak crashtrainen voor de Damtotdam eind september, en rolt gewoon door naar de zeven heuvelen van Nijmegen. Je hebt ook mensen die deze klassiekers lopen omdat ze een kaartje via de collega van de buurvrouw van de kapper konden regelen en de dag ervoor schoenen kochten, maar daar gaat deze blog niet over.

Dus picture it. Je hebt zondag gebarbecued met vrienden na je rondje van 6km genieten met de zon op je bol. Het was nog lekker buiten en je kon nog prima trainen in je korte mouwen. Iedereen begroette elkaar langs het kanaal. Thuis bleek dat je ook prima tempo’s had gedraaid en dat dit dus als een succesvolle hardloopdag kan worden bestempeld. ‘s Avonds, nog wat rozig van een dag buiten en van de aperol bij de barbecue scroll je door je timeline. Je begint een paar hartjes uit te delen aan de eerste foto’s die voorbij komen.

• Waarom? Als het antwoord niet is “omdat ik het zelf wil”, doe het dan niet. Punt. Want tenzij het een diepgeworteld-consumerende haat tegen je baas is wat je bij je draagt, zal de “hehe ik ga die ork laten zien dat ik ook New-York kan lopen” je niet door de 30km duurlopen trekken. Ik weet nog heel goed de avond na mijn eerste marathon. We kwamen in het restaurant een man tegen die helemaal alleen zat, met zijn medaille om zijn nek. Hij was van Duitsland naar Dublin gevlogen om de marathon te lopen omdat zijn ex hem ook het jaar ervoor had gedaan. Het is mij bijgebleven. Hoe hij vertelde dat dat zijn enige motivatie was geweest om het te doen. Om haar een lesje te leren. Ik dacht wel dat er andere manieren moeten zijn om hetzelfde te bereiken zonder blaren op te lopen of dagenlang de trap achterste voren af te moeten.

• Hoeveel tijd heb je? Tijd is subjectief. In mijn filosofielessen op school was tijd een groot thema. Ik weet nog dat onze leraar een keer de klok had bedekt en gevraagd om zelf op te schrijven hoelaat wij dachten dat het was. Ik vond alles wat met filosofie te maken had geweldig dus had ik geschreven dat wij 12 minuten bezig waren. Maar er waren kinderen die dachten dat er al 55 minuten voorbij waren. Hoeveel tijd je hebt is hoeveel tijd jij vindt dat jij hebt. Zo kijk ik nooit een film of televisie. Nul nada niets. Dan vind ik vaak in mijn niet oordeelvrije uren dat televisie best tijdrovend in het leven van mensen die het wel kijken. Ik was zelfs heel lang de anti-televisie extremist. Ging bij alle feestjes mensen proberen te bekeren. “Nope, ik heb geen idee wat “House of Cards” is, geen behoefte ook. Weet je dat je in die drie afleveringen per avond prima 20km zou kunnen rennen, 4 hoofdstukken van een boek zou kunnen schrijven of een hele studie erbij zou kunnen pakken?”. Maar het kan zijn dat je, na een hele dag te hebben gestaan, of vreselijk klagende mensen telefonisch hebt moeten helpen met hun belastingaangifte, gewoon echt veel behoefte hebt aan een goede serie. Of aan een hele zondagmiddag een boek lezen. Of naar de sauna. Kortom: je weet waar je dag uit bestaat en of je tijd over houdt. Energieke tijd waar je nog dingen mee kan doen. Moet je nu alle vrije minuten van de week sprokkelen om 2x een uur te rennen in de week? Doe het dan niet. Dan wordt de trainingsperiode net als liggen op een spijkerbed: zelfkwelling. Schuldgevoel jegens thuis, of werk, of je bejaarde moeder of je vrienden. Een oppas moeten regelen voor elke duurloop met risico op last minute afzegging of om gebeld te worden bij km 12 dat je zoon of dochter een rozijn in zijn/haar neus heeft geduwd is niet tof.

Maar trainen is toch vaak dit

• Kan je op steun rekenen? Het is niet leuk om 5 à 6 uur per week vrij te moeten maken om te trainen (inclusief bijkomen en garmingegevens bestuderen en op strava posten) als je partner zeurt dat je egoistisch bezig bent, je collega’s vanaf nu geen enkel ander onderwerp kunnen bedenken bij de lunch dan hoe verschrikkelijk dood je kan gaan aan hardlopen, of je moeder elke zondag jou, maar ook je broer, zus, neef, buurvrouw, neef van de buurvrouw vertelt hoe mager je tegenwoordig bent vanwege die ma-ra-thon. Het is sowieso simpel, als men heel langzaam ma-ra-thon zegt, zijn ze het niet met je plan eens. Steunen ze je niet? Ga dan bij jezelf na wat het met je doet. “No shit given?” ga je gang! Maar als je daar best emotioneel van kan worden, bedenk dat je bij 33km trainingen de emotionele weerbaarheid hebt van een natte dweil. Een knijpje en je druipt.

• Maar nu komt mijn alle belangrijkste click-bait tip. Houd je nou écht van hardlopen? Of loop je hard omdat je van kaas en wijn houdt, en als het om het lopen gaat dan het liefst in de lente, tussen 11-12 op een zondag ochtend? Zoja, doe jezelf maar ook je eventuele hardlooptrainer, en collega’s, en vrienden, en buurvrouw van je moeder een lol en begin er niet aan. Voor een marathon ga je veel moeten hardlopen, kan het voorkomen dat je te misselijk/moe bent voor kaas en wijn na een training en zal er naast de zondagochtend ook misschien een donderdag ochtend 06:00 bij moeten komen. Ga je door de sneeuw, de hagel, de regen en ook de pleuris hitte moeten trainen. Je gaat pijntjes krijgen. Je leven zal deels gaan draaien om je hardlopen. Dus ga voor de spiegel staan, kijk je zelf diep in de ogen en vraag het jezelf straight on “bin ich ein hardloper”?.

Als je na het lezen van deze blog denkt: oh waow, nu wil ik het zeker. Good for you!

Denk je nu “oef, ik geloof dat dit niet helemaal mijn ding is” check de annuleringsverzekering, of zet alvast je nummer op marktplaats. En ga iets doen/ergens voor trainen waar je wél gelukkig van wordt.