Goed bezig coach! - Ik Begin Vandaag

Ik kan me eigenlijk geen betere titel bedenken voor mijn raceverslag van de Berenloop 2018. Ik ben een redelijk chaotisch mens van natuur en ik deed mijn naam eer aan bij deze editie.

Laten wij eerst de film terugspoelen. Zoals ooit verteld in een eerder blog, leef ik een dubbelleven. Ik heb een baan waarbij ik vaak presentaties moet geven en stukken moet publiceren. Afgelopen twee weken waren totale waanzin. Op het hoogtepunt liep ik om 21:00 in Den Haag door de regen naar het station om de volgende ochtend door dezelfde straat te lopen richting een presentatie om 07:10. Korte nachten dus, stress, mijn man in Londen en de kids met hun gebruikelijke sportprogramma (8 uur turnen, 6 uur zwemmen). De hele week geen echt taperprogramma kunnen draaien, slecht gegeten (als in leven op basis van tosti en kwark, omdat wij tot februari keuken en beganegrondloos leven), en enkel woensdag 10km kunnen lopen. Ik doe meestal op vrijdag nog een kort intensieve interval om daarna beter te kunnen stapelen maar het was deze week totaal ondenkbaar. Overkomt mij eigenlijk nooit (er is altijd tijd) maar nu dus wel.

Gisteren was mijn 7de Berenloop. Het begon in 2011 met een knappe tijd, net na het sportvasten in september en mijn eerste echt lekkere marathon met een normale hartslag en geen instortmoment. We hebben een jaartje overgeslagen maar toen werd de loop afgeblazen door slecht weer dus eigenlijk hebben wij sinds 2011 geen editie overgeslagen. Vorig jaar had ik me laten verleiden voor de halve afstand. Dan zouden wij sneller klaar zijn, en langer kunnen genieten van de apres-loop. We gaan altijd met zijn 3 of 4en en hadden nu besloten allemaal voor de halve afstand te gaan. Ik vond het maar niets: drukte op het parcours, enorm drukke start, en na de finish meer dan een uur in de hagel op mijn tas staan wachten. Mijn impressie is ook haast gekleurd door het feit dat ik toen helemaal niet fit was en zo aan het hoesten was dat ik zelfs voorang bij de douche kreeg. Nee, de halve berenloop was niet mijn loop en ik had op de boot terug al beloofd dat ik voortaan alleen voor de hele terug zou gaan.

Ik ben sinds de Jungfrau marathon weer redelijk bezig met trainen. Niet meer doelloze rondjes maar iets gerichter trainen met intervals en de krachttraining weer goed opgepakt. Geen tijd gehad voor echte duurlopen dus maar een keer Thijs rennend naar het zwembad gebracht, daar een rondje gedaan en weer terug naar huis gerend op een zaterdag ochtend. Dat was goed voor 21,1km en dat moest mijn pre-berenloop duurloop gaan worden. Meer tijd en motivatie was dit jaar niet op te brengen. Jammer dan.

Wat Wendelien zegt…

Zaterdag dus naar Terschelling. Ook dat doen wij eigenlijk nooit. Meestal pakken wij de eerste boot vanuit Harlingen op de dag zelf en gaan wij met de laatste boot terug. Dat is een hele lange dag maar wel eentje waar gezelligheid voorop staat. Nu, mede door de toestanden van de verbouwing thuis leek ons een weekendje weg een prima idee. Er bleek ineens van alles op zaterdag in West te gebeuren waar ik nooit weet van had gehad. Neem bijvoorbeeld een soort pop-up store met Berenloop merchandising in West. Hoe cool is dat? Zo heb ik nu een Berenloop handdoek, een berenloop tshirt en een berenloop vest (had ik allemaal nodig!). De muts is toch echt té lelijk. Er bleek ook een lingerie winkel te zijn met Anita sportbeha’s. Ik heb een kleine monitoring device onder mijn linkerborst (voor mijn hartproblemen) en de meeste sportbeha’s zitten echt heel vervelend (pijn en krassen) en ik lees altijd de enthousiaste verhalen van lopers die Anita aan hebben dus kon ik het eindelijk passen. De eigenares van Anita was ook in het dorp en ik kreeg dus topadvies en kon zondag gelijk in mijn nieuwe onderbroek en beha starten. Ik word niet gesponsored maar ik zou bijna een ode willen schrijven aan de onderbroek. Echt he, zelf na het plassen wild in de duinen kwam hij gelijk weer op de juiste plek. Een nieuwe ervaring. Ik overweeg er een stuk of 20 aan te schaffen en nooit meer iets anders te dragen.

Zaterdag avond nog wat gegeten in het hotel maar de pastaparty bleek (ondanks eerdere berichten) geen glutenvrije optie te hebben en heb ik dus gedineerd op witte rijst met wit glutenvrij brood. Dan maar een glas wijn om iets van vitamine naar binnen te krijgen. Ofzo.

Zondag ochtend was onze groep weer compleet en gingen wij naar de start van de halve Wendelien afleveren en de andere bekende lopers aanmoedigen bij de haven. Zoveel mensen! Remco (de veels te snelle man van mijn loopmaatje) hadden wij snel gespot en daarna Wendelien. Ik bleef staan voor Karin, die ik voor deze wedstrijd had getrained. Ze draagt meestal felle kleuren dus het kon niet missen. Om 12:22 waren alle lopers langs geweest en moest ik concluderen dat ik Karin niet meer zou zien. We zouden om 12:45 starten dus had ik nog tijd voor de laatste voorbereidingen.

Snel naar Zeezicht, kop thee drinken, drinktas vullen in de WC en de tas verder inrichten. Ik was mijn gelletjes thuis vergeten dus moest ik het gaan doen op glutenvrije ontbijkoek, bananen en druivensuiker. Nul zout of magnesium, waar ik enorm van moest balen. Ik moet het echt hebben van sportvoeding. “Zoveel spullen bij je als supporter?” vraagt de man aan de tafel naast. “nee hoor, ik ga de hele doen”. “maar die start toch zometeen, moet je er niet heen dan?”. Ik kijk even naar mijn horloge en zie dat het 12:37 is. Hij heeft gelijk, ik geef mijn man een kus en spreek met hem bij de start af. Ik moet namelijk nog mijn grote tas dumpen.

Ik ben nog 400m vóór de tasafgifte en de brandaris gaat af. “WAT?”. Het zou toch om 12:45 starten, dit hebben wij 18273636 gisteren nog gechecked. 12:40 dus, we hebben gewoon niet goed gekeken. Ik tik op de schouder van een dame en vraag of ze mijn tas wilt dumpen voor mij en sprint zelf naar de start. Ik klim over het hek en vind Ruut gelijk. Hij lacht me uit. Ik moet nog alles vastzetten, mijn horloge reanimeren uit de pauze stand en mezelf uberhaupt in de startstand krijgen. Een paar seconden na de start heb ik de garmin aan en kan de marathon echt van start. Ik ben bewust bezig mijn schouders te ontspannen, ik sta nog helemaal in de stressstand. Ik heb ook nog niet geplast. Ik plas altijd 8 keer voor de start.

De peterselie maakt het af. Culinaire hoogtepunt.

We haken aan bij Ruud-met-een-d. Hij is leraar in groep 8 en vertelt dat hij voor zijn leerlingen aan het vloggen is over de marathon, zijn eerste. We kletsen nog even wat en komen Tiny tegen. Tiny ken ik echt al een hele tijd en hij is de trainer van Wendelien dus blijf ik even bij hem en praten wij even over mijn nieuw coaching bedrijf en hoe het ermee gaat. Ik zie dat RuuT en RuuD al weg zijn en beslis de achtervolging in te zetten. Het gaat eigenlijk wel okay, de kilometers gaan steeds net onder de 5:15, dit is blijkaar het tempo voor mijn benen vandaag. Het voelt natuurlijk en de kilometers vliegen voorbij. Ik laat de twee naamgenoten achter en loop door. Net onder de 1:50 ben ik bij de halve marathon en gaat alles eigenlijk prima. Ik heb niet de meest gemotiveerde dag, dat weer wel en zit mezelf denkbeeldig te belonen. Tot 25km zo door, en dan mag je 2 km 20 seconden per kilometer even zakken. Tot 25km zo door en dan mag je muziek aan. Tot 25km zo door en dan mag je even zeuren. Tegen jezelf. Alsof dat helpt. Bij 23km ben ik het zat, muziek gaat nu aan, zeurmodus mag dan ook aan.

Dit duurt zo lang. De motor is leeg. De benen gaan niet meer soepel, mijn energie is op, de ontbijtkoek komt mij de neus uit, drinken uit de slang kost energie. Een paar lopers halen mij in. Die ik 5km eerder had ingehaald. Dit doet mijn moraal niet goed. “Gaat het niet meer?” hoor ik. Blij dat mijn #lacoach shirt onder mijn tas niet te zien is, het tempo zakt wat, ik heb geen zin meer. Heel even denk ik aan uitstappen. Ik heb vandaag de mentale weerbaarheid van een kind in de McDonalds. Hop, tot het strand doorbijten. Daar staat Noesjka als het goed is en kan ik even uithuilen. Ik zeur nu alleen naar mezelf en we zijn elkaar zat.

Ik had al met mezelf onderhandeld dat ik de strandopgang zou wandelen. Doe ik NOOIT maar het bekken doet teveel pijn. Daar staat Noesjka, met een stel die ze bij het strandpaviljoen heeft ontmoet. “een nieuwe klant voor jou, hij gaat je mailen voor coaching!!!”. Nou wat een indruk moet ik maken, wandelend met lege blik en een mond vol…. ontbijtkoek. Ik heb zin in bouillon en hoop het na het strand te krijgen. Het strand is prima te doen. Het is sowieso voorbij voor dat het begonnen is. 3km niet eens en dan mag je eraf. Ik wandel weer het strand af en zie een vrouw hard tegen mij schreeuwen dat ik echt moet gaan rennen. Dit zijn momenten dat je even geen behoefte hebt aan leuke tips.

Ik ren weer. Het tempo stabiliseert net onder de 5:40 en het is nog maar 6km. Er is géén bouillon bij de post, wel vieze cola, maar dat gaat er ook in. Ik zet nu de strategie in van “om de 500m één loper inhalen”. Dat gaat prima. Ik kan deze weg wel dromen, ik ben hier met de kinderen veel geweest. 38. 39. 40. Je hoort de speaker al. Bij 41 gaan de oortjes uit. Ik wil dit bewust meemaken. De laatste kilometer gaat ook in 5:15, je wordt gedragen door het publiek. Door de kronkelstraatjes van West, langs de cafés waar de lopers van de halve al een paar drankjes op hebben en voor jou zingen en juichen. “Leef, alsof het je laatste dag is” hoor ik voor de 2464ste keer vandaag. Ik loop met uitgestrekte armen en geef aan iedereen high fives, alsof je net de winnaar bent van de UTMB.

Ik haal nog een dame in, omdat het kan. En stort in na de finish. 3:49:37. Later is dat toch 3:50:10 omdat ik stom geweest bent mijn garmin uit te drukken tijdens de plaspauze in de duinen en hem ook een paar seconden later dan de start had ingedrukt. Niet mijn snelste wel een van mijn mentaal heftigste.

In de appgroep van het Rotterdam en Schoorl ikbeginvandaag team ben ik al snel onderwerp van alle grapjes. “Ik vind het echt ZO NOBEL hoe jij voorleeft wat wij allemaal niet moeten doen” en “Je kunt het goede voorbeeld geven of juist laten zien hoe het niet moet”. Met de bijbehorende GIFjes. Ze hebben gelijk, ik ben wat Phil Collins zingt “do as I say, don’t do as I do”. Sinds de start van ikbeginvandaag ben ik drukker met andermans lopen dan mijn eigen. Maar ik vind het goed zo.

Berenloop 2018: jij was een bitch. Maar de finishershirt is super gaaf en die hoef ik mooi niet voor 2,50 volgend jaar in de merchandising winkel te kopen, ik heb hem gewoon verdiend!