Doelen stellen: is daar eigenlijk een handboek voor?

Ik heb geen doel.

Het levert mij vaak genoeg vragen op maar ik had voor dit loopseizoen geen doel. Je leest het goed: géén doel. Ben ik nu al al mijn volgers kwijt? En ik ga het gelijk nóg erger maken: ik heb dit jaar Egmond gelopen, en ga over 1,5 week naar Wengen om de Jungfrau marathon te lopen, en ik ga de hele Berenloop lopen en hopelijk ook de halve West-Coast-Challenge. En toch heb ik geen doel. Koos-doelloos, c’est moi! Ok en eigenlijk had ik wel een doel maar die heb ik niet omgezet in een plan, en dus is het geen doel geworden. Volgen jullie het nog?

Wat was mijn doel dan?

Ik heb in december 2011 geproefd aan ultra-afstanden. Dat zijn wedstrijden waarin je langer bezig bent dan 42,195km. In de wereld van ultra-afstanden gaat het erom dat je eigenlijk de grenzen steeds een stukje opschuift. Je gaat dus of langer, of je gaat aan de kant van een berg hangen met 3k afgrond onder je voeten. Langer lopen kan in de vorm van 24 uur om een athletiekbaan rondjes draaien, of in het oversaaie Winschoten 100km lang naar de stilte van het niets luisteren, of een rondje van 160km om de Mont Blanc rennen. Voor dat laatste moet je genoeg punten oogsten om eraan mee te mogen doen in het jaar ervoor, en moet je ook nog eens loten. Het idee dat ik een jaar lang mijn best moet doen om die punten te scoren om uiteindelijk in één lullig mailtje te mogen lezen dat ik het toch niet geworden ben trekt mij zo verschrikkelijk niet dat ik er niet aan ga beginnen. Het is ook nog eens in Frankrijk en daar zijn de mensen van de organisatie nooit aardig. Mag ik dat zeggen? Ja dat mag ik zeggen. Ik kom zelf toch uit Frankrijk.

Anyway, ik heb dus eerst de afstanden uitgebreid, en toen ook aan trails gedaan en dan ultratrails, en de eerlijkheid gebied te zeggen dat ik daar niet heel veel lol uitgehaald heb. Toen het water op was bij de post op 43km van Barrage d’Emosson tijdens de 80km van de Mont Blanc en ik wist dat er nog een stuk aan zat te komen waar je aan een soort cliff hangt en langs een super enge richel moet, schoot door mijn hoofd dat ik er geen moer aan vond en stopte ik er per direct mee. De afgelopen zomer had ik me super mega goed laten trainen voor de Swiss Alpine 78km en heb ik deze voor mijn doen goed gelopen, maar doelbewust heb ik rond km 60 een foto gemaakt en geappt aan vriendinnen met de tekst “dit app ik omdat ik wil morgen en later dit jaar terug kunnen kijken naar hoe leuk ik dit precies vond”. Want na de finish ben je snel vergeten dat je onderweg keihard gevallen bent op je schouder, dat je een nagel heb moeten uittrekken, dat je de paar amandelen die je wel kon eten boven de berg had uitgespuugd en sta je zo klaar om weer voor zo’n race in te tekenen. Ik wilde dit jaar dus iets korts doen.

Waarom deel ik dit?? (60km, net gevallen, honger, ik haat afdalingen, nu 18km dalen)

Mijn vrienden waren perplex: “een halve marathon??” “ja, maar dan een snelle he”. Ik had het idee dat er best een minuut of 5 af kon van die 1:40:06 (die 06 ben ik nog steeds best gefrustreerd over). Ik nam eerst een maandje schemavrij. En dan weer een. En ik ging meer naar de sportschool. En mijn loopmaatje raakte geblesseerd, en toen ik. En daarna was ik beter en gleed ik uit bij de Albert Heijn. Op een olievlekje. En dus heb ik nooit een halve marathon gezocht waar “het” moest gaan gebeuren. Het bleef bij het niet hebben van een doel en het er dus ook niet voor te hoeven trainen.

Zo is het ook nu met de Jungfrau. In 2013 was dat mijn grote doel. We hadden de hele route opgezocht, berekend wat het stijgingspercentage zou zijn. Waar de verzorgingspunten waren. We maakten ons bang met youtube filmpjes van mensen die hem gelopen hadden. Elke training op de loopband werd gedaan met de worst van de Jungfrau voor mijn neus. Nu niet. Ik heb in maanden geen afstand gelopen van meer dan 12km. Afgelopen zondag een crash Lange DuurLoop gedaan om te kijken of ik het nog kon. Ik zie wel waar het schip strandt. Mijn hoofd is vol en ik kan maar beter geen uren gaan (duur)lopen malen. We gaan eromheen een paar dagen vakantie vieren en genieten van een super toffe race.

Hoe werkt dat dan, hoe werd de Jungfrau 2013 een doel en de Junfrau 2018 geen doel? Waar moet een doel aan voldoen:

• Het moet JOU aanspreken en motiveren elke keer dat je de deur uitgaat terwijl je geen zin hebt en het hagelt.
• Het moet bij JOU passen. Mij zal je niet zien starten in New York. Niet omdat het niet een gave stad is en een toffe sfeer. Maar omdat het niet mijn race is. Het is duur. Het is ver. Het is groots. Het is cliché. Toen ik terugkwam van mijn eerste marathon in Dublin, bleek rond die tijd ook NY te zijn geweest. Hoe vaak heb ik niet de duidelijke teleurstelling in de stem van collega’s gehoord dat ik een marathon had gedaan maar niet NY had gelopen. Alsof Dublin korter was en helemaal heuvel af ging.
• Je moet zin hebben om met een doel te lopen. Zit je midden in een nare scheiding dan kan het zijn dat je vooral het lopen nodig hebt, net als anderen flink gaan roken. Als uitlaatklep. Steeds kort en uitputtend. Jezelf slopend op een 5km ipv je hartslag keurig in de D2 houden 11km lang. Dat kan.
• Het moet passen bij de omstandigheden van je leven. Is het 4 weken na je bevalling? Of 2 weken vóór de eindejaars afsluiting terwijl je boekhouder bent? Hoeveel van de voorpret gaat er dan verloren aan piekeruurtjes over de hoe je het überhaupt voor elkaar gaan krijgen?
• Je moet kippenvel hebben als je beelden ziet. Of eraan denkt. Je moet dromen dat je wint. Maar ook dat je aan de start staat en je schoenen bent vergeten. Je moet bij het koffieapparaat er over kunnen dagdromen. En ook iedereen vervelen door alle gesprekken erover te laten gaan, ook al begon het over de wisselkoers en stand van het Damrak. Je moet binnen 3 zinnen het over je doel kunnen laten gaan. “Ja, daarom heb ik mijn Zwiterse francs al gekocht hoor” “want ja, in september weet je maar niet waar de koers staat terwijl ik BIJ DE START VAN DE JUNGFRAU STA”. Twee zinnen. Hoppa.
• Je moet ook een doel kiezen waarmee je trots op jezelf gaat zijn. En niet steeds denken dat er mensen zijn die verder of sneller gaan. Who cares. Misschien hebben ze veel tijd, of zijn ze heul graag lang van huis, of hebben ze de bouw van een Keniaan.

Ik ga in september aan de slag met twee nieuwe groepen, naast de lopers met individuele doelen. Eén groep gaat proberen 3km te lopen binnen 5 weken. En een andere groep de finish aan de Coolsingel in maart te halen, of iig de halve van Schoorl te volbrengen. Ik wens ze allemaal kippenvel.

PS in juni 2019 sta ik aan de start van La Transju’. Een route van 72km en 3000 hoogtemeters die langs alle wandelingen die ik met mijn oma maakte tussen 0 en 20 jaar.

Uit de oude doos. Achter mijn moeder: daar ga ik lopen!