Op 7 april is de uitgerekende datum van x van mijn lopers. Ze hebben zich de afgelopen maanden gestort op de voorbereiding van de grote dag en de geboorte van hun finishermedaille. Ze hebben kwaaltjes gehad: klachten aan hun heup of knie, of nog gekker, aan een voet.
Ze zijn extreem moe geweest om soms een week later weer vol energie te lopen stuiteren. Ze hebben de trainingen afgevinkt. Met de bijbehorende verslagen. Soms heel dramatisch “dit was een fluttraining, ik twijfel aan mezelf, ik twijfel aan de wereld, ik haaaaaaat hardlopen”. Soms een tikketje overdreven “move over Kipchoge”.
De wereld mag het weten, ik ga een marathon lopen
Er is soms looprust geweest. Noodgedwongen. Er zijn griepjes geweest. Bij hen of bij hun huisgenoten. Ze hebben kiwi en zink lopen inhaleren om het alsnog vol te houden.
We zijn nu in de laatste week. De taperweek. De week die het langst duurt maar ook het korst. Een ongeduldig “Is het al zondag ?!” wisselt per uur af met een doodnerveus “OMG, het is nog maar 80 uur tot het zondag is”. Eigenlijk doet het mij denken aan mijn bevallingen. Zowel de eerste als de tweede. Nee mannen, deze blog gaat hier niet in detail op in, dus adem uit.
Picture it. Je bent zwanger. Al een lange tijd. Aan het begin van de reis denk je “geweldig, ik wil nu de wereld vertellen wat er staat te gebeuren”. Je plaatst fotos van scans op je instapagina, je ontvangt allemaal felicitatiekaartjes, je hebt nog bijna nergens last van en je jeans passen nog.
In het tweede trimester ben je eigenlijk nog steeds blij. Het is natuurlijk even wennen met een buik in de weg maar je bent nog super excited over wat er gaat komen, je begint rustig af te tellen in weken, je maakt plannen voor de babykamer, je koopt nieuwe dingen waarvan je niet precies weet waarom je het nodig gaat hebben, maar geld moet stromen dus ach.
Laatste weken, die marathonvoorbereiding loopt toch wat in de weg
Rond week 32 komt een kantelpunt. De werkdagen lijken toch echt wat langer dan je noodzakelijk zou achten. Je moet 19293847 keer per dag plassen en dat die buik de hele dag in de weg zit is tamelijk irritant. Je bekken zeurt, je rug zeurt, je enkels zwellen op, het is maar goed dat het einde in zicht komt.
Rond week 36 begin je te denken aan het laatste deel van de reis. Je kijkt afleveringen van One Born Every Minute of I Didn’t Know I Was Pregnant op TLC. Je googlet op bevallingblogs. Je zoekt de meest gruwelijke verslagen, waarin mensen 72 uur doen over het uitpersen van één baby van 5,5kg die graag zittend op de wereld wilt komen. Je klikt het weer weg om in zwakke momenten toch maar verder te lezen.
Tja. Daar zijn wij nu. In de spannende doch angstaanjagende laatste dagen voor de bevalling. Mensen twijfelen wat ze jou moeten wensen: “sterkte”, “zet hem op” of “veel plezier”. Toen ik zwanger was, kon ik erg kwaad worden op de sterktewensen. Want zeg eens zelf: ja het is geen pretje maar 1) het is goed dat een zwangerschap niet nóg 10 weken duurt na de eerste 40, en 2) duh…. Je hebt toch uitgekeken naar de buikbewoner!
Nou dan dames, nu dezelfde instelling. Ja, het gaat waarschijnlijk pijn doen. Ja, de man met de hamer gaat zich verstoppen achter het km 36 bord. Ja, je gaat misschien huilen. En ja, je gaat gelijk na afloop roepen “dit nooit meer”. Maar hey, het is net als met baby’s: als het echt zo erg was waren wij allang uitgestorven. Waarom denken jullie dat je elke dag zo ongeveer ergens in de wereld een marathon kan lopen? Omdat het gaaf is.
Dus veel plezier met de geboorte van je finishermedaille. Hoe ga je hem noemen?
PS: meer bijnabevallingsblogs lezen? http://www.webkim.nl/in-blijde-verwachting-van-een-marathon/
Als je niet bij de wieg in de rij wilt staan, laat dan eerst de telefoon een keertje overgaan
Geef een reactie