Ik zit ook op hardlopen!

Als je op instagram actief bent als hardloopcoach moet je misschien ook een keertje iets vertellen over jezelf als hardloper. Ik plaats eigenlijk nooit een foto van een medaille of van de scherm van mijn Garmin. Straks denken jullie dat ik eigenlijk niet eens aan sport doe 😉 Dat ik gemene schema’s met trappen en krijten en intervals-from-hell schrijf en de resultaten bekijk vanuit de bank. Laat ik gelijk met de deur in huis vallen: dat is niet het geval.

                   Even in gedachten verzonken. De Berenloop is echt mijn favoriete wedstrijd in Nederland. Ik loop pas lekker als wij alle dorpen uit zijn en ik tegen de elementen kan vechten

Op welk sport zit ik?

Ik zit op hardlopen, maar heel stiekem, diep diep diep in mijn hart zou ik het liefst de tijd terug willen draaien om weer uren per week te gaan steppen. Weet je dat nog? Straight from the 90’s. Ik heb ongeveer 10 jaar super intensief ge-aerobiced (is dat een woord?) tot de steplessen in de sportschool niet meer gegeven werden en ik een kind kreeg waardoor ik sowieso altijd te laat kwam voor de groepslessen. Twee maanden terug was er een pilot met steplessen bij Anytime Fitness waar ik nu train. Aan mijn enthousiasme zal het niet hebben gelegen maar ze hebben voorlopig besloten er niet mee door te gaan.

Ik heb zelfs beenwarmers gedragen. Met glitter. Nee er is daar geen beeldmateriaal van.

Ik zit dus op hardlopen maar loop niet veel meer dan 30km in de week. Dit komt vaak als een verrassing voor mensen die weten dat ik veel marathons gelopen heb (in totaal 33 marathons en ultramarathons). Je verwacht een banaangepowerdekilometervreter maar dat ben ik dus niet. Of niet meer. Ik heb in 2015/2016 een all-time low bereikt omdat ik teveel kilometers gemaakt had, weinig voor mezelf had gezorgd, slecht had gegeten en ineens met een lege batterij belandde. Was ik overtraind? Ik denk van wel. Mijn hartslag ging alle kanten op, ik had een flinke bloedarmoede en het aanzien van mijn loopschoenen in de gang was genoeg om mij in tranen te krijgen. Toen ontdekte ik dat kilometers maken niet mijn manier van trainen was. Ik ben krachttraining gaan combineren met lopen en liep in 2015 de Eiger 101 op basis van 40km hardlopen en 2 krachttrainingen per week.

Programma

Zo ziet mijn trainingsweek eruit:

Qua hardlopen ben ik nu niet met een schema bezig. Nou ik ben de hele dag met schema’s bezig maar nu niet voor mezelf. Ik weet dat ik er sneller van zou worden maar ik heb een beetje een dipje gehad. Afgelopen zomer heb ik de Swiss Alpine (78km) gelopen en wel met een schema ernaar toe gewerkt. Maar daarna had ik behoefte aan vrijheid en spijbelen. Niet dat ik dan niet gesport heb (ik word helemaal gek als ik niet in beweging ben) maar ik had geen zin in alleen lopen, of iets moeten. Ik ben met mijn man een keertje gaan squashen, heb een paar lessen fastfit gedaan, dat soort dingen.

Een uurtje in de speeltuin!

Ik ben wel van het stiekem trainen tussendoor. Zo kom ik voor mijn werk de laatste tijd veel in Den Haag. Dan heb ik de neiging om tussen twee afspraken door de lokale sportschool op te zoeken in het station. Voor 5 euro kan ik een dagpas kopen en een lesje volgen. Snel douchen en binnen 65 minuten sta ik weer buiten en kan ik de wereld aan. Als ik naar Schiphol moet om iemand op te halen of te vergaderen spaar ik vaak voor een kaartje sporten in het Sheraton. Het is echt prijzig (20 euro) maar ze hebben een super mooie sportschool met een sauna en stoomcabines dus je maakt van het sporten een uitje! Ik loop ook vaak rondjes tijdens het turnen of zwemmen van mijn kinderen.

Hiernaast hebben wij een hond en ben ik 2 keer per dag met haar aan het wandelen, telkens goed voor 2 km flink doorstampen. En ik fiets overal naar toe. Op een rustige kantoordag heb ik gauw 8km gewandeld en soms tot 20km gefietst. Ik ben een gevalletje “zit nooit op de bank”. Toch heb ik uit mijn moeilijke periode geleerd dat ik het rusten moet inbouwen. Ik merk wel dat in weken dat ik geen rust pak en ook nog eens laat ga slapen omdat ik veel moet werken, ik dan op een gegeven moment compleet inefficiënt aan het sporten ben: veel te hoge hartslag, lage pasfrequentie, hoge armen enz.

Wat voor doel heb ik?

Helemaal geen! Tenminste niet één waar ik met een schema gedisciplineerd naar toe werk. Mijn loopmaatje heeft nooit tijd voor een wedstrijd, we doen er samen één per drie jaar! Ik ben bizar intrinsiek gemotiveerd en heb mijn standaard evenementen waar ik als het even kan ieder jaar aan mee doe.  De Jungfrau marathon (september), de Berenloop (november) en de West Coast Challenge (december) maar ik train er niet echt naar toe. Omdat mijn vriend en ik gek zijn op bergen trainen wij het hele jaar op de band met een flinke klimpercentage dus dat zit altijd in het programma. Richting september zullen wij iets meer hoogtemeters aan de training toevoegen maar ik ga me daar niet specifiek op richten. Het wordt een leuke week kamperen op mijn favoplek en zo benader ik het. Hiernaast ben ik druk met ikbeginvandaag en zit volop in de opbouwfase dus wil ik niet 20km hoeven te gaan als ik niet meer tijd heb dan voor 12.

Wat voor loper ben ik?

Ik ben zeker niet snel. Nou ja alles is relatief, maar ik moet de 45min barriere op de 10 nog doorbreken. Ik geniet van lange afstanden in een wedstrijd, maar helemaal niet in een training. In een wedstrijd lukt het mij om mijn gedachten te verzetten en in een flow te komen, zeker in wedstrijden met weinig deelnemers zoals de Berenloop en de West Coast Challenge. Die laatste word gelopen in december langs de kust van de Noordzee. Je komt echt niet vaak een andere deelnemer tegen omdat het veld na 10km helemaal uit elkaar ligt en een groot deel van de loop wordt in het donker afgelegd. Dan kan ik echt wegdromen. In een 20km training in Utrecht gaan mijn gedachten alle kanten op en neem ik teveel de stress van de week of de dag mee. Ik loop overigens altijd met muziek als ik alleen ben. Mijn vrienden noemen mij Radio Laetitia. Je zet me aan en ik klets de 10km helemaal vol. Met mijn loopvriendin maken wij soms een agenda vóór dat wij gaan rennen: eerst haar werk, dan mijn werk, dan de mannen en wij eindigen met de kinderen. Of andersom. Je kijkt elkaar niet in de ogen en dan zeg je eigenlijk meer dan als je samen een kop thee zou drinken. Tenminste dat geldt voor mij.

Klimmen naar Grosse Scheidegg (eerste klim): de Eiger 101 in 2015